uit: Musicalnieuws.nl, door Elise Kant en Mats Hoogland
10 november 2017
Ontzeg jezelf niet misschien wel het mooiste stuk dat je ooit zult zien. Gun jezelf dat. Dat gevoel dat je wil dat het niet meer ophoudt. Omdat het ziel heeft. Omdat het je ziel raakt. Omdat het een kronkelende wilde verstillende verwarrende ontroerende intens prachtige strelende ademtocht is.
(..)
Een rauw maar feeëriek, heftig maar zo dierbaar, wanhopig en hangend aan het leven, verhaal in woorden, muziek, instrumenten, mensen en een pop. Het raakt diepere lagen, het is zo intens, zoveel om naar te kijken, te voelen, te ervaren. Zo mooi.
(...)
Nog nooit werd de worsteling van iemand die zelfmoord wil plegen zo invoelend neergezet. Een dans die je ziel binnenwringt en roept: dit is schoonheid, dit is liefde. En een dans die dat weg wil duwen en die roept : dit is wanhoop, dit is duister, dit is op weg naar het einde.
(...)
Een pop die sterft, een mens die sterft, een zaal die zijn adem inhoudt. Adem en ziel zijn aan elkaar vastgeklonken en snakken naar liefde, tegenwicht. De verlossing komt in de vorm van het volgende stuk uit de opera. En dat wordt zo verschrikkelijk goed gezongen dat je je even niet meer op aarde waant. Dat je alleen maar kunt denken: hou nooit meer op. Het verhaal wordt de wereld, daarbuiten is even helemaal niets. Dit is zo intens goed, episch mooi, onwerkelijk prachtig.
(...) "Ik kan eigenlijk niet geloven dat de mensen die dit uitvoeren overdag gewoon boodschappen doen" zei iemand. Dat dus. En gaan. En dan nog een keer. Om in je hart te sluiten en te bewaren als een van de mooiste herinneringen die theater kan geven.