uit: De Telegraaf, door Esther Kleuver
9 november 2018
Deze theatrale ode aan het publiek is aanvankelijk een tintelfrisse eyeopener die het perspectief op speelse wijze kantelt. Maar na een tijdje begint het enigszins te jeuken doordat er geen enkele frictie is. Nergens schuurt het. Er is weliswaar contact tussen spelers en publiek, maar dan weer net te weinig en te veilig om daadwerkelijk enig effect te sorteren. Daarvoor blijft het publiek te comfortabel achterover in de stoelen hangen, braaf luisterend naar wat op een gegeven moment toch veelal een herhaling van zetten is.
Het is dat de affectie inderdaad wederzijds is en de liefde diep zit voor deze vier prachtacteurs die ons altijd (ook nu weer) in al hun naakte kwetsbaarheid en met al hun talent hun verhalen hebben verteld, ons hebben vermaakt, ontroerd en geschokt. Vandaar dat we nu opnieuw naar hen luisteren en weifelend hun schouderklopjes in ontvangst nemen. Maar het blijkt een relatie die toch echt het best gedijt vanuit stille bewondering.
Lees meer >>