uit: Trouw, door Sander Hiskemuller
10 juli 2017
Op het affichebeeld van Nicole Beutlers '7: Triple Moon' staan twee vrouwenbenen met een ontluikend plantje in driehoekvorm als schaamgedeelte. Abstract geometrisch vormgegeven, maar toch: we kijken hier naar een vulva in bloei.
De voorstelling is dan ook een ode aan de vrouw, haar kracht en haar mysterie, in dans en schitterende toneelbeelden die zó de boekjes in kunnen. Daarvoor gebruikt Beutler - die door haar intelligente concepten als een stuwende kracht in de dans wordt beschouwd - een schat aan mythologische referenties en filosofische en kunsthistorische verwijzingen. In dit geval rond de spirituele betekenis van de driehoekvorm en de vormaspecten die het vroeg-20ste-eeuwse Bauhaus eraan toekende.
De research moet een dijk van een klus zijn geweest, maar af en toe zitten de uitgangspunten de theatrale ervaring in de weg. Want het is véél, wat hier in prangende beelden wordt gestopt. Alles is tot in de puntjes overdacht. Het toneelbeeld bestaat uit drie projectieschermen die in alle mogelijke driehoekige constellaties kunnen worden gemobiliseerd. Hiertussen dansen drie danseressen van verschillende leeftijden, die in drie verschillende solo's de drie fases van het vrouw-zijn representeren: onverschrokken jeugd (Madelyn Bullard als roodharige karatekid), het moederschap (Marjolein Vogels als spin in een web) en wijze ouderdom (Hlíf Savarsdóttir als rijzige matrone). Hun bewegingstaal is geïnspireerd op godinnen uit de Griekse mythologie en de associaties die deze oproepen: hekserij, seksualiteit, macht over leven en dood. Indrukwekkende solo's, stuk voor stuk.
Een vrouwelijke voice-over koppelt de vitaliteit van de danseressen aan inzichten over leven, het universum en de dood. Dat versterkt het idee dat we hier getuige zijn van een eredienst, een ritueel rond het vrouw-zijn. Op projecties komt de maan, als ultiem vrouwelijk symbool voor de levenscyclus, voorbij. De maan wast, neemt af tot een zwart niets, opnieuw en opnieuw.
De voorstelling wordt buitenaards wanneer projecties met behulp van een rookgordijn transformeren tot gigantische hologrammen. Daarin morfen de drie gezichten van de danseressen tot één: een drievoudige oergodin - een machtig beeld van female power.
Het is zoals gezegd véél, en toch mist er iets. Triple Moon is te esthetisch om onder de huid te kruipen. De vormgeving, geluidscore en de dans blijven erg in het betamelijke. Ook al beweegt Vogels over het podium vanuit haar vagina en gooit de (schitterende) Savarsdóttir haar balleteske verhevenheid met een oerschreeuw in gruzelementen: de 'female empowerment' zou winnen bij relativering en iets ijzingwekkends in het mysterie vrouw. Wat is een eredienst zonder onberedeneerbare, Dionysische donkerte en lelijkte?