uit: NRC, door Francine van der Wiel
5 november 2013
Een van de fraaiste momenten uit 4: Still Life, a dance duet van Nicole Beutler: een man en een vrouw vormen samen, zichzelf oprollend, een levend yin-en-yang-symbool, met twee complementaire, elkaar versterkende helften. Het is de culminatie van een abstract duet waarin het formele aspect steeds meer wordt geïnjecteerd met historische referenties en betekenisvolle associaties.
De Duits-Nederlandse Beutler is een conceptueel werkende choreografe die op een consequente en min of meer ‘controleerbare’ manier haar ideeën naar het toneel vertaalt. Voor haar jongste werk ontleende zij inspiratie aan de ruimtelijke idealen van de Bauhausbeweging, die zij verbond met het duet in al zijn verschijningsvormen: ballroom, ballet, hofdans, paringsdans.
Om het bewustzijn van het publiek te scherpen begint zij met een dans ván de ruimte, met zes bewegende panelen die het toneel transformeren. Als een danseres opkomt die bedachtzaam twee grote houten ringen manipuleert, zien we haar als een figuur uit het Triadisches Ballet, maar ook als een eenzame spil in haar eigen universum. Net als de man die haar bewegingen overneemt.
Geleidelijk komen ze nader tot elkaar, eerst koddig hopsend, bij wijze van barokballet, dan sierlijk tollend in klassieke ‘vingerpirouetten’ versmolten in een stijldansomhelzing en uiteindelijk écht samenwerkend in dans, in een duet voor twee lichamen als bouwpakketten waarmee verrassende secuur gebalanceerde vormen worden geboetseerd.
4: Still Life toont de esthetische schoonheid van samenwerking en is een subtiele steek onder water aan de (kunst-)wereld.