uit: de Volkskrant, door Mirjam van der Linden
21 november 2014
Het jongerenfestival Breakin'Walls heeft een topper in huis: Liefdesverklaring. Een 'schaduwversie' van Peter Handkes klassieke toneeltekst Publikumsbeschimpfung, alleen worden we als publiek niet beschimpt, maar bemind. Zes jonge performers van het Vlaamse productiehuis fABULEUS zijn in samenwerking met choreograaf Nicole Beutler en schrijfster Magne van den Berg, beiden uit Nederland, tot grote hoogten gekomen.
Handke bepleitte in 1966, hij was zo oud als de jongeren op het podium nu, een nieuwe manier van theatermaken en kijken naar theater. En met succes: inmiddels is theater dat geen illusie verbeeldt en het publiek direct aanspreekt heel gewoon. Door de zinnen van Handke te recyclen en op een bepaalde manier te vertolken, krijgen ze anno 2014 een andere betekenis.
Liefdesverklaring zegt eigenlijk: wat wij doen, is veel gevaarlijker en beangstigender dan wat Handke deed. Aan verbaal geweld zijn we tegenwoordig gewend. Liefhebben, contact maken en je kwetsbaar opstellen, dat is nu de uitdaging. Het klinkt misschien prekerig en hoewel in de tekst en dictie ook wordt gespeeld met het ritme van gebeden, is juist het totaal ontbreken van cynisme en voorbehoudens de kracht van Liefdesverklaring. Het benadrukt het idealisme, het onbedorvene, de puurheid van de jonge performers, en dat is prachtig.
De liefde wordt ons crescendo verklaard. We worden bedankt voor onze aanwezigheid (zonder publiek geen theater) en voor onze bereidheid samen met de performers in het diepe te springen. Belangrijke woorden ('u', 'ons') worden herhaald, vertraagd, gescandeerd of tot een rap verhaspeld. Ook vormen ze de aanleiding tot strakke dansjes op een rij, persoonlijke moves, freezes. Wanneer 'u' wordt ingewisseld voor 'je' komen de jongeren steeds dichterbij, tot op de tribunes, met intieme en gepassioneerde monologen face-to-face ('ik wil bij je blijven, blijf jij bij mij?'). Uiteindelijk betreden toeschouwers ook 'hun' domein, wanneer er op toneel een-op-een voor ze wordt gedanst.
In feite willen Beutler en Van den Berg met hun dansante en muzikale aanpak van de tekst hetzelfde bereiken als Handke: betrokkenheid van het publiek. Dat we er zijn. Dat lukt ze formidabel. We zitten op het puntje van onze stoel en denken na over hun pleidooi. Een pleidooi dat in deze tijd van digitale verleidingen en kunstbezuinigingen nog een extra lading krijgt.