2: Dialogue with Lucinda

uit: Volkskrant, door Mirjam van der Linden
26 maart 2010

AMSTERDAM ‘Never judge a dance by its cover!’, waarschuwt de ingetogen Lucinda Childs half serieus na afloop van de voorstelling 2: Dialogue with Lucinda Childs, een bewerking van twee van haar choreografieën door Nicole Beutler. Childs is een wereldberoemde vertegenwoordiger van de Amerikaanse postmodernen die in de jaren zestig braken met de toenmalige opvattingen van moderne dans. Beutler behoort tot de choreografen van rond de eeuwwisseling die wederom heilige huisjes omver schopten en de grenzen van dans oprekten.

Met 2: Dialogue with Lucinda Childs opent het vierdaagse festival Cover #2, dat zich richt op buitenlandse dansvernieuwers. Het teruggrijpen op het verleden is een tendens in de eigentijdse dans. Beutler ging eerder met de klassieker Les Sylphides aan de haal. Is het behoefte aan inspiratie, wil men onderdeel van een traditie worden, of is het gewoon pure nieuwsgierigheid?

Beutlers duik in het werk van Childs, en dan vooral de interne logica daarvan, heeft een levendige artistieke remake opgeleverd. Zowel Radial Courses uit 1976 als Interior Drama uit 1977 is een abstract, minimalistisch werk. Het ene volgt de basisvorm van de cirkel, het andere de driehoek. De bewegingen zijn eenvoudig, alledaags en er zijn slechts enkele bewegingssequenties. Wat de stukken razend complex maakt, zijn de voortdurende herhaling en de subtiele verschuiving van de patronen in die herhaling. Je kijkt naar een bedrieglijk continuüm.

In een ruit van vier rennen de dansers eindeloos rondjes, maar geleidelijk schuiven ze allemaal een plekje door, wordt de groep gesplitst, ontstaat er een binnen- en een buitencirkel, enzovoort. Je wordt meegesleept in de flow en het ritme van de gympjes. De sfeer is licht, maar intussen zijn de composities en de uitvoering uiterst strak. Beutler heeft gespeeld met de variaties en neemt afstand van het origineel door een danseres even uit de cirkel te laten stappen. In Interior Drama voegt ze bovendien geluid toe, wat Childs speelser, swingender en ‘makkelijker’ maakt.

Beutler weet de energie van nu goed te vatten, maar heeft ook mazzel met het ijzersterke en tijdloze werk van Childs. De perfecte reconstructie van solo’s van de Duitse expressionistische Mary Wigman door Fabián Barba wordt gehinderd door de toch wel heel gedateerde pompeuze theatraliteit en inleving uit de jaren twintig. Nog los van het raadsel waarom een kunstenaar andermans creatie rechtstreeks wil overnemen.

Lees meer >> 

uit: The Stage, door Neil Norman
30 september 2010

Nicole Beutler has adapted two mid-seventies works by radical New York choreographer Lucinda Childs by adding recorded music and fragments of live sound.

At 18 minutes, Radial Courses is the most extreme, with the four dancers marching around the stage in perfect synchronised formation before slipping in and out of the rigid system, creating cross-complementary patterns and rhythms.

It is subtle and hypnotic, though making the audience stand around the edge is unusually cruel. Like the music of Steve Reich, the effectiveness of the piece lies not in the repetition but in the accuracy of the infinitesimal variations, guided by counting and coloured markers the size of postage stamps on the stage. The relentless rhythm - beaten out by the slap of trainers on stage - creates a soundscape that is augmented halfway through by a low growl from the speakers that could be approaching thunder or approaching tanks. As the sweat begins to run, the dizzying impression is a combination of a child’s playground game and an army squad drilling on a parade ground in hell.

More repetition and ritual occurs in the second piece, Interior Drama, in which Marjolein Vogels begins a lightly-patterned backwards and forwards movement that is half-hop, half-dance against the ting ting of a clock/metronome. As the others arrive to create an arrowed vector all dancing in the same manner, the sound is augmented by clicks and whirrs to resemble the working of some infernal mechanism. Individuals and duos break out in spins from time to time only to return to the relentless toing and froing.

Cool, expressionless and ritualistic, leavened with a dust-dry humour, this is a legitimate expansion of Childs’ severe original.

Lees meer >>

uit: Trouw, door Sander Hiskemuller
29 maart 2010

Hoeveel rondjes snelwandelen de vier dansers in de remake van ‘Radial Courses’ (Lucinda Childs, 1976) van Nicole Beutler wel niet? Het moeten er honderden zijn, in schuivende patronen, maar met steeds weer dezelfde huppel, in ijzingwekkend unisono uitgevoerd. Het bewegingsmozaïek vergt het uiterste van de dansers. Totaal ondergeschikt aan de vorm en tegelijk alle touwtjes in handen; één misstap en het ritueel ligt aan gruzelementen.

Dat raakt de kern van het werk van Lucinda Childs, belangrijke vertegenwoordiger van de Amerikaanse postmoderne dans, op wie choreografe Nicole Beutler – een van de interessantere nieuwe dansmakers in Nederland – zich voor het festival ‘Cover #2’ baseerde. Beutler benadert Childs’ minimalistische danstaal met distantie. Af en toe stappen dansers uit het stramien om het publiek deelgenoot te maken van het helse tellen dat aan de choreografie ten grondslag ligt. Of eentje ademt zwaar door een microfoon – letterlijk en figuurlijk uitgeteld. Beutler legt choreografische processen bloot, hoe de dansers daarin staan en hoe wij daar als publiek naar kijken. En dat is weer de essentie van haar conceptuele dansboodschap. Beutlers cover is een festijn van fysieke suspense.

Lees meer >>

uit: Het Parool, door Bregtje Schudel
29 november 2010

Choreograaf Nicole Beutler zadelt een deel van het publiek met een interessant probleem op. Want hoe moet je deze performance beoordelen als je de stukken waarop het geïnspireerd is niet kent? Dialogue with Lucinda maakte eerder dit jaar onderdeel uit van Cover #2, waarin choreografen werd gevraagd hun interpretatie te geven van een willekeurig werk uit de dansgeschiedenis.

Beutler - die zich eerder aan een eigenzinnige interpretatie van Les sylphides waagde - koos twee stukken van de Amerikaanse postmoderne choreograaf Lucinda Childs (1940), Radical courses en Interior drama, door ondergetekende helaas niet gezien.

Internet biedt uitkomst. De filmpjes tonen een hang naar ogenschijnlijke eenvoud, tegelijk vastgeklonken aan onverbiddelijke patronen. De dansers huppelen over het toneel, schijnbaar niet gehinderd door - of zich niet bewust van - het strikte regime waaraan hun lichtvoetigheid onderworpen is.

Die elementen komen terug in Beutlers bewerkingen. In Radical courses marcheren de vier dansers (twee mannen, twee vrouwen) in een belichte cirkel, precies in de pas. Al snel openbaren zich kleine variaties. De man en de vrouw in donkergrijs scheiden zich af van hun lichtgrijze collega's en zetten een hinkhuppelsprongetje in, om zich vervolgens weer bij de club te voegen. Het lichtgrijze duo volgt hun voorbeeld, net zolang totdat alle mogelijke duocombinaties zijn uitgeput.

Beutler weet er haar eigen, postmoderne draai aan te geven. Halverwege de routine loopt Hillary Blake Firestone naar een microfoon om het stuk in context te zetten. ''We zitten nu in het midden van het derde segment.'' Als een goochelaar die het geheim achter zijn goocheltruc verklapt, licht zij een tipje van de sluier op. Markeringen op de vloer moeten voorkomen dat de dansers tegen elkaar opbotsen, door de dansers zelf wordt steeds tot negen geteld. En waarom Childs - die bij het repeteren aanwezig was - het stuk Radical courses doopte? Firestone: ''Omdat Running in circles te voor de hand liggend was.''

De grootste toevoeging in het tweede stuk is de muziek. In Childs choreografieën waren de voetstappen het enige geluid. Achter Interior drama zet componist Gary Shepard een dwingende beat. De vijf dansers hupsen van linkervoorvoet op rechtervoorvoet, van voren naar achteren. Ook nu breken de dansers uit in variaties. De muziek accentueert de bewegingen en beweegt ze voort. Alsof muziek en dans altijd al bij elkaar hoorden. Een groter compliment kun je de choreograaf - en de componist - eigenlijk niet geven.

Lees meer >>