uit: Het Parool, door Bregtje Schudel
29 november 2010
Choreograaf Nicole Beutler zadelt een deel van het publiek met een interessant probleem op. Want hoe moet je deze performance beoordelen als je de stukken waarop het geïnspireerd is niet kent? Dialogue with Lucinda maakte eerder dit jaar onderdeel uit van Cover #2, waarin choreografen werd gevraagd hun interpretatie te geven van een willekeurig werk uit de dansgeschiedenis.
Beutler - die zich eerder aan een eigenzinnige interpretatie van Les sylphides waagde - koos twee stukken van de Amerikaanse postmoderne choreograaf Lucinda Childs (1940), Radical courses en Interior drama, door ondergetekende helaas niet gezien.
Internet biedt uitkomst. De filmpjes tonen een hang naar ogenschijnlijke eenvoud, tegelijk vastgeklonken aan onverbiddelijke patronen. De dansers huppelen over het toneel, schijnbaar niet gehinderd door - of zich niet bewust van - het strikte regime waaraan hun lichtvoetigheid onderworpen is.
Die elementen komen terug in Beutlers bewerkingen. In Radical courses marcheren de vier dansers (twee mannen, twee vrouwen) in een belichte cirkel, precies in de pas. Al snel openbaren zich kleine variaties. De man en de vrouw in donkergrijs scheiden zich af van hun lichtgrijze collega's en zetten een hinkhuppelsprongetje in, om zich vervolgens weer bij de club te voegen. Het lichtgrijze duo volgt hun voorbeeld, net zolang totdat alle mogelijke duocombinaties zijn uitgeput.
Beutler weet er haar eigen, postmoderne draai aan te geven. Halverwege de routine loopt Hillary Blake Firestone naar een microfoon om het stuk in context te zetten. ''We zitten nu in het midden van het derde segment.'' Als een goochelaar die het geheim achter zijn goocheltruc verklapt, licht zij een tipje van de sluier op. Markeringen op de vloer moeten voorkomen dat de dansers tegen elkaar opbotsen, door de dansers zelf wordt steeds tot negen geteld. En waarom Childs - die bij het repeteren aanwezig was - het stuk Radical courses doopte? Firestone: ''Omdat Running in circles te voor de hand liggend was.''
De grootste toevoeging in het tweede stuk is de muziek. In Childs choreografieën waren de voetstappen het enige geluid. Achter Interior drama zet componist Gary Shepard een dwingende beat. De vijf dansers hupsen van linkervoorvoet op rechtervoorvoet, van voren naar achteren. Ook nu breken de dansers uit in variaties. De muziek accentueert de bewegingen en beweegt ze voort. Alsof muziek en dans altijd al bij elkaar hoorden. Een groter compliment kun je de choreograaf - en de componist - eigenlijk niet geven.