vanishing acts - Felix Schellekens

Misschien zie je me ineens verschijnen, zo snel dat ik onzichtbaar word. Misschien zie je me dansen tussen mijn onzichtbare vrienden, en blijft een lied dat ik zing nog lang in je hoofd hangen. Maar, was ik er eigenlijk ooit echt? Of bestond ik alleen even in je verbeelding? Ben je me al vergeten?

In vanishing acts onderzoekt Felix Schellekens die momenten in het leven waarop de tijdelijkheid voelbaar wordt. Alles verdwijnt: onze omgeving verandert, jijzelf verandert, en alles wat je probeert vast te houden glipt vroeg of laat door je vingers. Hoe leer je de eenzaamheid te omarmen die komt kijken bij het besef dat alles voortdurend in beweging is?

Felix speelt, zingt en danst langs de breuklijnen van het bestaan, waar realiteit en verbeelding samenvloeien. Zijn theatermaakdebuut is een intieme reflectie op het onvermijdelijke verdwijnen en een uitnodiging om de schoonheid van verandering te zien.

Felix Schellekens

Felix Schellekens is al bijna 10 jaar een essentieel onderdeel van onze organisatie! Als danser, performer en zanger hebben we samen een reis vol groei, avontuur en creatieve verkenning gedeeld. 

Zo speelde hij in 8: METAMORPHOSIS, een productie die de VSCD Mimeprijs ontving, een nominatie voor de VSCD Zwaan en de internationale Music Theatre Now competitie won. Daarnaast werkte hij met diverse gerenommeerde gezelschappen en werd genomineerd voor een Louis d’Or voor zijn rol in Weg met Eddy Bellegueule van Eline Arbo onder Toneelschuur Producties. Onder begeleiding van Nicole Beutler Projects creëert hij nu vanishing acts.

Felix Schellekens laat zich niet makkelijk in één discipline te vangen. Na zijn studie aan de Mime Opleiding in Amsterdam ontwikkelde hij zich verder als acteur, zanger, danser, performance en theatermaker. Zijn grote gevoeligheid en speelsheid, verweven met sobere beelden, zorgt ervoor dat het publiek eerder wordt aangezet tot voelen dan tot denken.

THEATERKRANT

"Alleskunner Felix Schellekens goochelt op magische wijze met de thema's verdwijnen en verschijnen. Hij goochelt op magische wijze met de thema’s verdwijnen en verschijnen. Meermaals betreedt hij het witte speelvlak en vervaagt dan weer, waardoor vragen ontstaan over de aard van zijn aanwezigheid. Bestaan we alleen in verhouding tot ‘de ander’? Met humor en een diepgewortelde melancholie over het voortrazen van tijd, speelt hij met de grenzen tussen ‘zijn’ en ‘niet-zijn’. Gina Miroula 

PAROOL 

Innemende solo op de grens van zijn en verdwijnen

In de scènes die hij speelt en de fenomenale songs die hij zingt verdwijnt hij. Al vallend van grote hoogte, tijdens een goochelact, in het huis van een date na een nacht stappen – als er een wand is tussen er zijn en er niet zijn, dan is die voor hem poreus. De eenzaamheid van die ervaring maakt hij op veel manieren voelbaar: via weemoed als hij door een raam in een ander huis zijn eigen huis kan zien, met woede in een lied over het vergaan van de wereld, met een vreemde beklemming als hij zich een weg baant door een pikdonker labyrint, maar ook met humor. De goochelact is spectaculair ontgoochelend.

Maar wat ik hier beschrijf, was er allemaal niet echt. Het was er, omdat Schellekens het opriep, met muziek, met licht, maar bovenal met zijn spel: Vanishing Acts is haast één grote pantomime-act, in alle kwetsbaarheid daarvan, want het publiek moet wel meegaan in het ‘alsof’. Maar deze maker is precies, innemend en laat alles van zichzelf zien. En zo gebeurt toch het tegenovergestelde van verdwijnen. Felix Schellekens verschijnt. Overtuigend. Wendy Lubberding