uit: Theaterkrant, door Fransien van der Putt
09 juli 2017
De nieuwe voorstelling van Nicole Beutler ging gisteren tijdens Julidans in première. Aan 7: Triple Moon werkten behalve het gebruikelijke team van Gary Shepherd (geluid) en Minna Tiikkainen (licht) ook de videokunstenaars Helena Muskens en Quirine Racké mee. Triple Moon is bovendien het laatste deel van een drieluik, waarin Beutler vanuit primaire geometrische vormen werkt, en die dan met name als model voor symbolische ordening inzet. Na de cirkel en het vierkant is nu dan als hekkensluiter de driehoek aan de beurt. Beutler wil de patriarchaal geregelde drie-eenheid van het christendom vervangen door een paganistische drie-eenheid van meisje, vrouw en oude moeder.
[…]
De enorme hoeveelheid tekst op band […] lijkt te suggereren dat we in Triple Moonbuiten de tijd verblijven en de drie vrouwenrollen van Hlíf Svavarsdottír, Marjolein Vogels en Madelyn Bullard stadia zijn in een universele ontwikkeling. Waar schrijvers als Virginia Woolf of Marguerite Yourcenar de relatie tot het patriarchaat herdefinieerden aan de hand van gefingeerde geschiedenissen van historische figuren, zoekt Beutler het in een tijdloos gewaand pantheïsme van de oertijd. Je zou de voorstelling dan ook beter kunnen omschrijven als een rituele installatie, waarin dezelfde stadia keer op keer worden doorlopen.
[…]
Bauhaus is natuurlijk een hit gebleven, lang na de revolutionaire tijden van het Interbellum, vanwege zijn formidabele esthetiek. Maar in aanvang was het ook bedoeld als een beweging die de wereld door mooie en functionele gebruiksvoorwerpen zou verbeteren. Misschien dat Beutler met Triple Moon de competitie aan wil gaan met fantasy en sci-fi, waar onze kinderen hun heldinnen moeten zien te vinden.