Een manshoge, houten schutting rond een kalmerend blauwe vloerbedekking suggereert een beschutte plek voor de vier performers die zich tijdens Microcosm. A danced conversation flink bloot geven. Maar wij kijken natuurlijk wel toe hoe de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg (50) en de Vlaamse dichter Charlotte Van den Broeck (30) met hun tenen het zachte pluche aftasten en met halfnaakte lichamen de fysieke taal van de dans proberen te spreken. In columns en interviews hebben ze uitgesproken hoe ze met dit debuut hun grootste schaamte opzoeken: dansen voor publiek. Choreograaf Nicole Beutler pakt die handschoen op en geeft ze twee gespreksdansers als steun cadeau: Liah Frank en Rob Polmann. Zij nemen de schrijvers mee als vrolijke verstekelingen in een lichtvoetig kwartet dat steeds hechter, vrijer en intiemer wordt.
Bij het professioneel ontwikkelde lichaamsbewustzijn van de dansers steekt dat van de schrijvers logischerwijs ongetraind af. De jongere Van den Broeck oogt sterk en sportief wanneer ze zich laat partneren en liften. De kleinere Grunberg, met bril en ketting, lijkt soms een brutale nar, zeker wanneer hij met tong tussen lippen verbeten tennisslagen imiteert of glimlacht als hij met uitgedraaide heupen en hoog opgetrokken benen over de zachte vloer huppelt. Toch wordt Microcosm nergens een karikatuur of persiflage op dansen-met-niet-dansers (hetgeen vaker gebeurt). Je voelt hun energie die vrijkomt bij deze overwinning op hun angst. En het is ontroerend te zien hoe zorgzaam lichamen op elkaar reageren in zelf opgezochte, maar toch oncomfortabele situaties van fysiek contact.