uit: Liefde voor Theater, door Lisette Croese
20 mei 2016
Tijdens de dansvoorstelling 6: THE SQUARE van Nicole Beutler zien we de orde en afbakeningen van het dagelijkse en urbane leven langzaamaan afbrokkelen tot een organische samensmelting van mensen, cultuur, vrijheid en diversiteit.
Gisterenavond opende SPRING haar deuren met 6: THE SQUARE van Nicole Beutler welke na afloop terecht werd beloond met een staande ovatie. Vereerd en tevens nederig voel ik me dat ik mag schrijven over deze fantastische première voorstelling.
Vorig jaar deelde Beutler al een voorproefje van 6: THE SQUARE op de Vismarkt in Utrecht, waarbij synchronie en tempo in beweging, de keuze voor elektronische en ritmische muziek, systematiek en herhalingen die we herkennen uit het urbane stadsleven centraal stonden. Dit keer mogen we het volledige boek deel 6: THE SQUARE uitlezen.
Elke stap, elke vorm, elke aanraking en elk hoofdstuk in 6: THE SQUARE is vooraf bepaald en tot in de puntjes geregisseerd en gechoreografeerd. De elektronische muziek met industriële geluidseffecten knipoogt naar het tweedimensionale computerspelletje Super Mario waarbij er alleen stappen vooruit en achteruit kunnen worden gedaan en obstakels moeten worden ontweken.
Dansers die in vier- en achttallen strak langs elkaar, bijna somber voorovergebogen en statisch in vierhoeken verplaatsen doen me denken aan forenzen die met haast en spoed zich langs elkaar voortbewegen zonder ook maar een blik op elkaar te werpen. Ook de hedendaagse en etnische kledingkeuze belicht de culturele diversiteit van onze samenleving. Het vierkante tapijt op het decor, de accessoires, de vierkante lampen, en de aftikkende digitale klok bovenin de hoek van het podium versterken het beeld dat wij hier te maken hebben met orde en afbakening.
Naarmate de voorstelling vordert worden we vocaal begeleid door de actrice die onze ogen doet openen over hoe bijzonder vrij wij zijn in meningsuiting, cultuur en mode. Bekrompenheid doet ons beeld van de multiculturele samenleving krimpen. Ze versterkt de band tussen de toeschouwers in het publiek door interactief contact met ons te maken. De Squarophobia zoals zij deze noemt, voelen we allemaal en noodgedwongen vinden de dansers variatie in beweging en zoeken contact met elkaar op tot een organische climax in de voorstelling die ik symboliseer met vrijheid.