uit: Volkskrant, door Mirjam van der Linden
4 november 2009
Grote vrouwen uit de (toneel)literatuur als Antigone, Medea, Gretchen, Marie en Jane duiken nu en dan op in de kille zwart-wit videobeelden van een razzia.
Waar zij eerder een eigen draai gaf aan de barok (Lost is my Quiet Forever) en aan het klassieke ballet (Les Sylphides) verhoudt choreograaf en regisseur Nicole Beutler zich in 1: SONGS tot personages uit bekende dramateksten en romans. Die herleven via de stem en het lichaam van Mitrovic, die kracht aan subtiliteit paart.
De verhalen van de (anti-)heldinnen worden niet letterlijk opgerakeld. In Mitrovic – sobere grijszwarte jurk, felrode lippenstift – komt hun essentie samen: hun vurige en onverbiddelijke passie voor het leven en de liefde, maar ook voor de dood. Op hedendaagse elektronische muziek van Gary Shepherd fluistert, zingt, spreekt en schreeuwt Mitrovic hun woorden, hun lijden, aan elkaar tot een nieuw verhaal.
Mitrovic is die fictieve vrouwen van toen, maar ook zo’n vrouw in het echt van nu. Ze speelt haar rol(len) zo doorleefd mogelijk, maar steeds vaker vergeet je die andere vrouwen en zie je alleen haar in haar gestaag oplopende crisis. Bovendien, en dat creëert nog een betekenislaag, becommentarieert zij haar eigen spel veelvuldig. Een hartenkreet als ‘Alas, my heart is breaking!’ komt van diep, maar steekt tegelijkertijd de draak met de heftigheid waarmee pop- en rocksterren emoties in de microfoon laten gulpen.
1: SONGS is in alle opzichten een aangenaam tegendraads concert.