DIDO DIDO

uit: El Balandre, door Jordi Ribot Thunnissen
14 november 2017

Dido Dido is waanzinnig goed. Ontroerend van begin tot einde, en zelfs adembenemend aan het slot.

(...)

En wat een spel! Wat een overgave, en wat een schoonheid.

(...)

Een choreografe die best wel meester van revisitation genoemd mag worden. Met haar analytische, ogenschijnlijk koude toepassing van choreografische methoden snijdt Nicole Beutler door dansstukken, liederen of thema’s van een ver verleden of van vandaag. Ze gaat als een archeologe te werk en zo leren we samen met haar opnieuw naar iets kijken, of leren we het anders kennen.

(...)

In DIDO DIDO klinkt Dido’s klaagzang niet alleen als een mooi uitgevoerde aria van het barok, maar als een abstracte, hedendaagse klaagzang die merg en been laat huiveren.

(...)

Och, Dido… wat ben je toch in eer en schoonheid heen mogen gaan dit maal. Een echte aanrader.

Lees meer >> 

uit: Volkskrant, door Guido van Oorschot 
13 november 2017

Uiteindelijk legt iedereen het af tegen de pure kracht van Purcells noten. De voorstelling eindigt met een kaakslag.

(...)

Zie het maar eens droog te houden.

Lees meer >> 

uit: Parool, door Jacq Algra
10 november 2017

Het begin van Dido is verstild en mooi.

(...)

De musici zingen niet alleen verdienstelijk, ze bespelen ook harmonium, kemence en fujara en brengen zo een meer oosterse klankwereld binnen.

(..)

Het raakt je (…) als de danseres, die aan het begin van de avond uit alle macht ‘no trouble’ in de microfoon scandeerde, tegen de vlakte stort.

Lees meer >> 

uit: Theaterkrant, door Max Arian
10 nov 2017

Het is zo’n geliefd stuk muziek, dat het er om vraagt dat kunstenaars er iets bijzonders mee willen doen. Maar dat is ook het gevaar. Romain Bischoff, muzikaal leider van het eigenzinnige operagezelschap Silbersee, en regisseur en choreograaf Nicole Beutler zijn die uitdaging met succes aangegaan.

(...)

De door Ulrike Quade in de Japanse bunrakutraditie ontworpen pop beweegt aandoenlijk, nieuwsgierig, menselijk. Een van de mannen neemt haar in zijn armen en danst schijnbaar eindeloos, teder en verstild, met haar rond.

(...)

Purcell inspireert hier tot moderne klanken in een universele context. Het menselijke oerleed van geliefd en dan verlaten worden wordt door de aanwezigheid en het bewegen van de pop nog eens versterkt.

(...)

De makers hebben nog een machtig sloteffect voor ons in petto. (…) Heel erg mooi.

Lees meer SPOILER ALERT >> 

uit: Musicalnieuws.nl, door Elise Kant en Mats Hoogland
10 november 2017

Ontzeg jezelf niet misschien wel het mooiste stuk dat je ooit zult zien. Gun jezelf dat. Dat gevoel dat je wil dat het niet meer ophoudt. Omdat het ziel heeft. Omdat het je ziel raakt. Omdat het een kronkelende wilde verstillende verwarrende ontroerende intens prachtige strelende ademtocht is.

(..)

Een rauw maar feeëriek, heftig maar zo dierbaar, wanhopig en hangend aan het leven, verhaal in woorden, muziek, instrumenten, mensen en een pop. Het raakt diepere lagen, het is zo intens, zoveel om naar te kijken, te voelen, te ervaren. Zo mooi.

(...)

Nog nooit werd de worsteling van iemand die zelfmoord wil plegen zo invoelend neergezet. Een dans die je ziel binnenwringt en roept: dit is schoonheid, dit is liefde. En een dans die dat weg wil duwen en die roept : dit is wanhoop, dit is duister, dit is op weg naar het einde.

(...)

Een pop die sterft, een mens die sterft, een zaal die zijn adem inhoudt. Adem en ziel zijn aan elkaar vastgeklonken en snakken naar liefde, tegenwicht. De verlossing komt in de vorm van het volgende stuk uit de opera. En dat wordt zo verschrikkelijk goed gezongen dat je je even niet meer op aarde waant. Dat je alleen maar kunt denken: hou nooit meer op. Het verhaal wordt de wereld, daarbuiten is even helemaal niets. Dit is zo intens goed, episch mooi, onwerkelijk prachtig.

(...) "Ik kan eigenlijk niet geloven dat de mensen die dit uitvoeren overdag gewoon boodschappen doen" zei iemand. Dat dus. En gaan. En dan nog een keer. Om in je hart te sluiten en te bewaren als een van de mooiste herinneringen die theater kan geven.

Lees meer >> 

uit: NRC, door Joep Stapel
9 november 2017

Dido Dido is een uitgepuurd theater van lichaam, stem en adem, dat de aandacht gijzelt met een sterk ritme en mooie vondsten.

(...)

Het begint al met een briljant uitgewerkte declameer-estafette, waarbij de zes performers om beurten één woord opzeggen, steeds sneller, en vervolgens simultaan, waarna het geroezemoes weer een ritme wordt dat in en uit fase beweegt. Op precies het juiste moment word je betoverd door een geneuriede versie van de aria.

(...)

De performers zingen, bewegen en musiceren stuk voor stuk geweldig en met prettig dedain voor genregrenzen. Bijzonder fraai is de percussieve solo van Raphaela Danksagmüller op de Slowaakse boventonenfluit fujara. En aan het slot duikt Purcell toch nog even op, in de vorm van het Dido and Aeneas-slotkoor: na Dido’s eenzame dood is er troost in hartverwarmende samenzang.

Lees meer >>