Ze is aanwezig, maar kan haar gedachten niet meer scherpstellen. the exact position of things volgt de desoriëntatie van een vrouw die haar eigen naam niet meer weet. Ze overleeft door zich vast te klampen aan bekende rituelen. De voorstelling toont een constant verlies van de grip op de werkelijkheid. Woorden gaan een eigen leven leiden. Naar betekenis wordt tevergeefs gezocht. Handelingen worden gedubbeld en de meest minieme veranderingen blootgelegd.
the exact position of things is donker bewegingstheater zonder middelpunt, dat zich altijd voorwaarts naar het volgende moment beweegt. Het doet denken aan het werk van Beckett, of Bernlefs Hersenschimmen. Existentialistisch, zoekend én bevrijdend. Want, vraagt choreograaf en regisseur Nicole Beutler zich af, kan het verliezen van alle kennis ook een bevrijding zijn? Met subtiele humor neemt ze je mee naar de binnenwereld van iemand met Alzheimer. Een universum waarin het herkenbare vreemd wordt, en het vreemde vertrouwd lijkt.
Deze Nicole Beutler-klassieker uit 2005 markeert het ontstaan van de kenmerkende signatuur van deze ‘beeldend kunstenaar in het theater’. De fijnzinnige ontleding, het ‘loopen en scratchen’ van beeld, beweging, taal en licht is met deze voorstelling begonnen. De voorstelling werd genomineerd voor de BNG Theatermakersprijs en door theaterblad TM verkozen tot een van de beste dansstukken van dat seizoen. Ter ere van het tienjarige jubileum van haar gezelschap Nicole Beutler Projects, is de voorstelling terug in de theaters, mét de originele cast.
NICOLE BEUTLER OVER THE EXACT POSITION OF THINGS IN 2005
“Houden we niet allemaal aan het bekende vast uit angst voor het onbekende? Waarvoor ben jij bang? Wat is jouw logica? Waar de maatschappij niet klopt, vindt kunst haar inspiratie. Juist imperfectie raakt mij. Knulligheid, de kwetsbare mens. Mensen met Alzheimer in een tehuis zitten gevangen in een ruimte zoals in hun eigen brein. Mijn personage stopt nooit met vragen stellen. Ze klampt zich vast en dat vertaalt zich in het lichaam. Het is indrukwekkend. Triest, maar ook heel grappig soms. Lijven vol verhalen, die wil ik zien.”
"The exact position of things" werd door het Nederlandse theaterblad TM (Theatermaker, juni 2005) verkozen tot één van de vijf beste dansstukken van het seizoen 2004/2005.
REVIEWS
-
The exact position of things
uit: Movement Exposed, door Bregtje Schudel
30 november 2019Can a piece of theatre induce a deep sense of claustrophobia just by using the human voice? The exact position of things by Nicole Beutler Projects and Theater Malpertius – seen 27 November at Theater Ins Blau in Leiden – offers undeniable proof that, yes, it can!
Strikingly enough, the stage itself is anything but claustrophobic. It is almost bare: four chairs, a rug, an undefinable piece of black cloth and a string that turns on the light. Two female silhouettes (Hester van Hasselt and Esther Snelder) are standing near the front of the stage, their faces obscured by the backlighting (the lighting design is by Minna Tikkainen). Snelder starts talking: ‘We’re stuck. We’re stuck now. We are stuck’. The relentless repeating of these words, coupled with Van Hasselt’s whisperings – ‘you have to go left…through the glass door’ – had an oppressive effect on me, as if I were stuck in their loop with them. Forever and ever and ever.
With The exact position of things, Beutler revisits the original, eponymous, piece she first made in 2005 (which I didn’t see). I don’t know what is different, but one thing is the same: the two main performers, both whom have gone on to do other things (Snelder still performs and is also a teacher, Van Hasselt is a writer and speaker).
Beutler was inspired by the documentary Der Tag der in der Handtasche verschwand (2000) about a woman who suffers from Alzheimer’s. In The exact position this woman is given a voice. Two voices in fact. Both performers are the same person, in an ongoing dialogue with each other, either with words or with movement. The first part poignantly captures the idiosyncrasies of the disease. The panicked shufflewalk, the aimless wandering, the vacant expression. Van Hasselt and Snelder gaze at a wrinkle in the carpet, or distractedly fondle a black cardigan, wondering if it is theirs. Underneath is the soundscape by Gary Shepherd and Wouter Snoei: an incessant thumping, like an erratic heartbeat.
It is a highly evocative beginning. Yet, Beutler very nearly lost me in the middle, when the two ladies protractedly lug around the now rolled-up carpet, with Snelder shrieking commands. Thankfully, afterwards, there is some release. Both women start dancing, Snelder with a slightly baffled expression on her face. Their movements are unconventional, but riveting. The ending is the strongest aspect of the piece, a great combination of the absurd and the true-to-life. The two women, lying prostrate on the floor, are very slowly, moving only their shoulders and heels, making their way to the back of the stage. Snelder is chattering on, about hot and cold light, about how Zambia may not even look like Zambia. She finishes her ramblings with a recital of empty proverbs: no pain no gain, tomorrow is another day, no news is good news. Her soliloquy is punctuated by Van Hasselt, uttering the same three interjections throughout: How do you know so much? What do you mean? Which is better? Slowly the light fades away, just like their memories, fading back into the black.
Lees meer >> -
Zowel herkenbaar als vreemd
uit: Volkskrant
De twee vrouwen in the exact position of things trekken je meteen mee in een wereld die zowel herkenbaar als vreemd is.
-
Ijzersterk
uit: Trouw, door Sander Hiskemuller
In haar ijzersterke 'the exact position of things' scheren twee vrouwelijke dansers in het schemerdonker langs realiteitsverlies en desoriëntatie. Soms schuifelend als oude besjes die doorslaan in het plaatsen van een onooglijk karpet, soms extatisch meegevoerd in 'lullige' dansjes die de mentale vervreemding hilarisch maar aangrijpend onderstrepen. Een desolaat universum waarin woorden hun betekenis verliezen en mensen, om niet ten onder te gaan, blijven vasthouden aan stellige vormen.
Lees meer >>
Cast & Credits
Concept/choreografie: Nicole Beutler
Gemaakt in samenwerking met de performers: Hester van Hasselt, Esther Snelder
Muziek: Gary Shepherd in samenwerking met Wouter Snoei
Lichtontwerp: Minna Tiikkainen
Dramaturgie: Robert Steijn, Igor Dobricic
Boekontwerp: Connie Nijman
Tekening 2015: Nicola Unger
Campagne 2019: Rick Erffman / studio l&rooth
Scenefotografie: Anja Beutler
Met dank aan: Uta Eisenreich, Felix Ritter, Paz Rojo, Yriänä Ranka
Coproducenten 2005: LISA, Springdance Festival
Coproducent voor de remake 2019: Theater Malpertuis
Gemaakt met steun van: FAPK (Den Haag), VSB-Fonds
Acquisitie & tourneeplanning: Theaterzaken Via Rudolphi