Lost Is My Quiet Forever

We zullen abstract zijn, bestiaal, wreed, pervers, ridicuul, subtiel, vulgair en misleidend. We zullen onze sterfelijkheid ver van ons wegwerpen en blijven waar we zijn. Dit is een tijdelijk genoegen. Het leven is hier en nu. Wij zijn hier, en nu leven we. Tomeloos, tot we erbij neervallen. Dit heeft alles en niets te maken met het paradijs. Dit is extase, ijdelheid en erotische overgave. Het is één grote vervalsing, en toch is het echt.

Lost is My Quiet Forever is mijn bewuste misinterpretatie van een hypothetische barokopera. Voor het eerst werk ik met zangers op toneel: de countertenor Maurits Musch en de (pop-soprano) zangeres Monica Page. Dit is het laatste deel van een trilogie, na The Exact Position of Things (2005) en Enter Ghost (2006). In dit nieuwe werk onderzoek ik de wereld van associaties die de Barok oproept en leg ze naast mijn fascinaties voor het theater van nu. Theatraliteit, overvloed, weelde, feestelijkheid, verdriet en met name de tegenstelling tussen rede en passie vormen de grondslag voor dit werk. We doen een poging om uit de kaders van beheerste redelijkheid te ontsnappen en schuin voorbij rationele grenzen te marcheren. Samen met vijf performers en twee zangers zoek ik naar fysieke vormen voor instabiliteit, onvoorspelbaarheid, worsteling en extreme emoties: wat is hun rol en welk effect hebben ze, zowel op spelers als toeschouwers?