© Thomas Lenden
Geneviève Murphy
Something In This Universe is een solovoorstelling van Genevieve Murphy. Murphy vraagt zich af of er zoiets bestaat als isolement wanneer je wordt getroost door een oneindig verlangen naar perfectie. Geïnspireerd door het 'kantelpunt' tussen controle en vernietiging ziet het publiek een persoon, gevangen tussen de verleiding en obsessie van een dwangmatige stoornis.
Genevieve Murphy creëert een geïndividualiseerde ruimte waarin je jezelf kunt verliezen. Een plek om van je eigen gezelschap te genieten - maar ook een plek die je sterfelijke angsten, teleurstellingen en zelfverwaarlozing blootlegt. De laatste tijd is Murphy gefascineerd door psychologie en invaliditeit en ze verkent manieren om sensaties over te brengen die ongrijpbaar en onbegrijpelijk kunnen aanvoelen.
"Veel uitdagingen in het leven voelen niet tastbaar aan, maar overheersen ons en hebben echt een gewicht. Wat is dat 'iets' dat elke beweging van ons domineert en dicteert? Ik zag plotseling een verband tussen dat en obsessieve compulsieve stoornis (OCD)."
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Thomas Lenden
Cast & Credits
Concept, direction, music and performance: Geneviève Murphy
Set design: Tim Vermeulen
Sound technician: Joel Thurman
Dramaturgy: Nienke Scholts
Artistic advice: Nicole Beutler, Stefan Prins, Yannis Kyriakides
Production: Nicole Beutler Projects
Co-production: Veem House for Performance, Korzo
With the support of: Fonds Podiumkunsten
With thanks to: Esther Snelder, BAU
Photography: Thomas Lenden
REVIEWS
-
Herinneringen aan een mysterieuze kinderverjaardag
Op zichzelf zijn Murphy’s herinneringen aan een kinderverjaardag vol raadselachtige figuren sfeervol, al zou die wel voor het grootste deel net zo goed met de ogen dicht genoten zou kunnen worden.
Ze is kind, moeder en grootmoeder, performer, componist en muzikant. Genevieve Murphy combineert de rollen soepeltjes in haar nieuwe performance I don’t want to be an individual all on my own, die ze maakte onder de paraplu van Nicole Beutler Projects. De première is, zoals zoveel voorstellingen, na de sluiting van de theaters in het voorjaar verplaatst naar de najaarseditie van dans- en performancefestival Spring Utrecht, Spring in Autumn.
I don’t want to be… is – meer dan een echt theatrale performance – een luistervoorstelling. Het publiek wordt uitgerust met koptelefoons, Murphy produceert geluiden die met bepaalde woorden corresponderen terwijl ze vanuit verschillende perspectieven over jeugdherinneringen aan een kinderverjaardag vertelt. Neusfluitjes, kazoo, ballonnetjes, ademhaling, kindersaxofoon – allerlei middelen worden ingezet. Ook creëert ze, als een soort foley artist, geluidseffecten die regen of onweersgerommel suggereren. De kinderherinneringen zitten vol raadselachtige figuren: een vreemde man met een baby die zich in de hulststruik (‘the holly of the unknown’) in de tuin ophoudt, haar grootvader die het priesterschap moest opgeven door verliefd te worden, een angstaanjagende kunstenaarsvriend van haar moeder, haar alcoholische oma.
In de wisselende vertelperspectieven zit de kern van de voorstelling: Murphy, die vaak psychologische thema’s kiest, en dan vooral die waarin menselijk onvermogen een rol speelt, wil laten zien hoe empathie werkt. Hoe een kind ervaart dat anderen ook ánders zijn, dingen anders ervaren. Hoe een moeder een kinderpartijtje ervaart en haar collega-ouders ziet. Hoe een grootmoeder door haar hartverscheurende levenservaringen aan de fles is geraakt.
Op zichzelf is het een sfeervolle vertelling, maar wel een die voor het grootste deel net zo goed met de ogen dicht genoten zou kunnen worden. Als theaterperformance echter is I don’t want to be…, zeker op de langere duur, niet heel boeiend, op de scène na waarin Murphy een indrukwekkende beheersing van haar aangezichtsspieren laat zien.