uit: Het Parool, door Jacq. Algra
20 november 2014
Daar staan ze dan: Jonas, Siska, Stephanie, Laetitia, Bastien en Allen. Tussen de achttien en tweeëntwintig jaar zijn ze, en ze spelen de sterren van de hemel. Ze volgden toneel-, muziek- en danslessen en zijn nu voor drie jaar verbonden aan productiehuis Fabuleus in Leuven.
"Hier worden de mogelijkheden van het theater uitgeprobeerd. Dit is de wereld en u bent de aanleiding." De zes hebben ieder een microfoon en spreken ons ritmisch en unisono toe, we zijn meer dan welkom. "We doen niet alsof u er niet bent. U bent geen lucht voor ons. U bent voor ons van levensbelang omdat u er bent." Het zijn de woorden van Peter Handke en hij schreef ze toen hij 23 was, één jaar ouder dan de oudste performer in de groep.
'Een schaduwversie van Handkes Publikumsbeschimpfung' noemen Beutler en Van den Berg hun creatie. Een liefdesverklaring, want door alle bezuinigingen in de sector zijn ze zich er nog meer van bewust dat ze van theater houden, en dus van het publiek. Voor deze jongeren geldt dat ook. Ze staan in een decor als een zonovergoten, grasgroene lenteweide en voelen zich er helemaal thuis. We geloven ze als ze zeggen dat ze ons bewonderen omdat we de televisie en computer hebben verlaten om naar hen toe te komen.
Wij bewonderen hen ook, want ze doen alles met pretogen, schwung en overtuigingskracht. Hun tekst klinkt helder en integer, hun dans is strak en goed gearticuleerd. "Bedankt dat u samen met ons het bos in loopt." Dan staat één van hen recht tegenover een toeschouwer om hem haar liefde te betuigen. "Ik wist dat je zou komen. Ik heb je iets te zeggen: ik wil mijn leven met jou delen." Een andere toeschouwer krijgt een zoetgevooisde, maar welgemeende popsongserenade van haar geknielde mannelijke collega. Probeer dan maar eens onbewogen te blijven. Maar als ze ons vragen of we merken dat we er nu echt zijn ('met al die onderdelen van je') en beweren dat ze zonder ons tegen een muur zouden spreken ('jij maakt het hier compleet'), glijden we in de richting van een Jomandasessie. Precies op tijd wordt de stemming serieuzer, het nieuwe onderwerp is verbaal geweld. We zijn eraan gewend geraakt, hebben ons geharnast. We lachen om dingen waar we vroeger om moesten huilen. We kunnen het dus hebben als ze ons linkse hobbyisten noemen, bewegingsfreaks, toneelliefhebbers. "Nee, we willen u niet kwetsen. Als we u bespotten, bespotten we onszelf."
Liever neemt iedere performer een toeschouwer mee de vloer op om een solo voor hem uit te voeren. "Nu delen wij tijd en ruimte, we zijn één klont." Dat maakt het moeilijk het podium te verlaten: zodra we niet meer bij elkaar zijn, is het over. Toch lukt het de performers alle zes om achter het gordijn te komen en alleen nog terug te keren voor het welgemeende applaus.