1: SONGS

uit: Volkskrant, door Mirjam van der Linden
4 november 2009

Grote vrouwen uit de (toneel)literatuur als Antigone, Medea, Gretchen, Marie en Jane duiken nu en dan op in de kille zwart-wit videobeelden van een razzia.

Waar zij eerder een eigen draai gaf aan de barok (Lost is my Quiet Forever) en aan het klassieke ballet (Les Sylphides) verhoudt choreograaf en regisseur Nicole Beutler zich in 1: SONGS tot personages uit bekende dramateksten en romans. Die herleven via de stem en het lichaam van Mitrovic, die kracht aan subtiliteit paart.

De verhalen van de (anti-)heldinnen worden niet letterlijk opgerakeld. In Mitrovic – sobere grijszwarte jurk, felrode lippenstift – komt hun essentie samen: hun vurige en onverbiddelijke passie voor het leven en de liefde, maar ook voor de dood. Op hedendaagse elektronische muziek van Gary Shepherd fluistert, zingt, spreekt en schreeuwt Mitrovic hun woorden, hun lijden, aan elkaar tot een nieuw verhaal.

Mitrovic is die fictieve vrouwen van toen, maar ook zo’n vrouw in het echt van nu. Ze speelt haar rol(len) zo doorleefd mogelijk, maar steeds vaker vergeet je die andere vrouwen en zie je alleen haar in haar gestaag oplopende crisis. Bovendien, en dat creëert nog een betekenislaag, becommentarieert zij haar eigen spel veelvuldig. Een hartenkreet als ‘Alas, my heart is breaking!’ komt van diep, maar steekt tegelijkertijd de draak met de heftigheid waarmee pop- en rocksterren emoties in de microfoon laten gulpen.

1: SONGS is in alle opzichten een aangenaam tegendraads concert.

uit: Juncture, door Marion Smith
Maart 2014

In all honesty, I think I’m still reeling from what I’ve witnessed. My brain can’t quite harness the sheer power and raw emotion that’s hit me like a speeding truck. Thinking back, I can’t remember the last time I felt so utterly blown away by a performance, if ever at all.

Before arriving at the Northern School of Contemporary Dance, to watch the performance of Nicole Beutler’s 1: Songs; I had very little idea of what was in store. Having read the event description, and watched some YouTube videos, it was fair to say I was rather confused (I suppose I still am a little now – but I guess that’s okay). I couldn’t quite fathom what sort of artform the event was supposed to take. Little did I know that this would not matter in the slightest once the performance was underway.

As the lights went down, and the music’s dynamics increased, the audience waited; eyes transfixed on the five microphones placed in the centre. It seemed like a lifetime as the music began its next loop. A minute or so later, I knew that this performance was worth the wait.

The moment Ibelisse Guardia Ferragutti appeared on the stage, a different kind of atmosphere seemed to transcend the theatre. She carried a strange, and almost terrifying sense of power about her, which I’m finding really hard to describe (I’m sorry, that’s kind of tragic as I’m writing for a blog post). Standing downstage centre, her face in silhouette, she greeted the audience with a lilting, “…Hello”, leaving us all unsure whether to reply. However, as soon as she opened her mouth and began to sing, a musical arrangement of a monologue from Büchner’s Woyzeck, Guardia Ferragutti was nothing but engaging. It seemed less that the song was a representation of the character Marie, and more as if she was mediating through Ibelisse. She had me from the first line.

We were eased in gently, I suppose, by these first songs; a new, exciting take on the tragic heroines-and anti-heroines- of literature. Hearing the characters of Goethe, Jean Cocteau and others represented through Ibelisse’s rich, expressive vocals was an aural delight; and will stay with me for a long time. The pain in her voice cut deep; and tugged at something inside every member of the audience. It’s worth pointing out as well that the accompaniment to these songs was highly impressive – Gary Shepherd’s slick, contemporary backing music, mixed live at the back of the theatre, swept the songs along and pretty much sent the whole performance into a different dimension.

The whole performance took a turn, however, when Ibelisse sang a monologue from Jane Eyre. Her vocals turned to shouting, as she questioned the audience, “Do you think I am an automaton? A machine without feelings?” As if to reiterate her point, she began to dance, dropping the most exquisite rendition of the robot I have ever seen. You may ask, “How could this possibly fit with the piece?” but trust me, it was probably the most fantastic pairing of movement with drama ever created.

Similar fusions of drama, dance and music ensued in the performance, with a common theme running through – the sheer conviction contained within them. I would say one of the most memorable points of the evening was seeing Ibelisse Guardia Ferragutti crawling across the stage, yapping like a dog; the barking scarily realistic. I turned to my friend, and we simultaneously burst into laughter – but certainly not because we found it funny. We were laughing at the sheer talent of this performer, and at her ridiculous level of conviction towards her persona. I dare you to name one other performer this year who can so easily convince you that they’re a dog. I dare you.

By the way, I hope you’re not dissuaded by the intensity and seriousness of this showcase. However dynamic and intimidating it was, there were some dashes of humour in there too. I loved when Ibelisse was lying on the floor, having thrown her microphones and stands in all directions in a frightening rage, quietly whimpered, “I’m sorry.” Give the situation, which got a fair few laughs. You couldn’t fault her on her inclusion of the audience either, not when she climbed down from the stage, getting members of the audience to join in with her “Shoobie doobies” through the microphone, which was quite frankly hilarious. Kind of like your favourite pop sensation on their headline tour. But feminist. And cooler.

In all honesty, amazed as I was when I heard that 1: Songs was slated by feminist critics, I don’t care. They said that the piece didn’t suggest anything new about women’s rights, but I didn’t go to the performance expecting it to. What it did enforce, however, was the sheer strength and emotional capacity of the women the performance portrayed, and of women in general. Rarely have I seen a performance which leaves the watcher feeling so lustful for life, and with such a willingness to be strong. There would be nothing better to see around the date of International Women’s Day.

So I’m making a heartfelt plea to you: If you happen to see Nicole Beutler’s 1: Songs advertised, don’t hesitate in booking your ticket. I certainly will be if I ever encounter it again. It’s like the funkiest, feminist pop concert you could ever imagine, but infinitely better. I’m not saying it’s a light, easy-to-watch performance, and remotely suitable for the faint hearted, but it’s unbelievably wonderful. And if you don’t agree, then however little I understand you, I’ll just quote 1: Songs’ creator, Nicole Beutler, herself: “We didn’t try to please everyone.”

Lees meer >> 

uit: concertnews.be, door Bert Hertogs
26 augustus 2010

Een film beeld uit "Roma, citta, aperta" (1945) van Roberto Rossellini in zwart wit, zien we wat wazig. Beetje bij beetje verscherpt de dramatische beeld van de vrouw die wegrent van een oldtimer. Een vrouw die haar geliefde achternarent die gedeporteerd wordt. Links zien we soldaten die mensen tegen de muur gedrukt hebben. Hun geweren zijn op hen gericht.

De sterkte van de beeld is de mix van angst en liefde die elkaar tegelijkertijd ontmoeten. Tragische personages uit de theatergeschiedenis zijn de rode draad doorheen de voorstelling. Van Marie (1836) over Gretchen (1789), a woman (1930), Jane (1847), Sarah (1999), Charlie (1940) en Medea (480 BC) zijn maar enkele die voorkomen in de voorstelling van Nicole Beutler. Zij laat Sanja Mitrovic, die 1:Songs mee creeerde, oorspronkelijke teksten in het Engels op een bedje van elektro zingen, fluisteren en dan weer uitschreeuwen. Thema: de liefde in al zijn facetten.

De ene keer gaat het er zeer deprimerend aan toe zoals in "Meine Rug ist hin" uit Faust van von Goethe dat Sanja Mitrovic in het Engels brengt. Mitrovic staat solo op de buhne. Vijf micro's op een rij. Zeer doeltreffend, want voor een stuk ook werwijzend naar het propaganda-apparaat uit de oorlog. Ze zet haar microstatief zeer hoog wanneer ze "I didn't had the courage to die alone. Please God make him call me back" zingt. Het onbereikbare proberen te bereiken in een zeer kwetsbare vorm. Prachtig.

Lees meer >> https://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=630&kop=%201:Songs%20-%20het%20Theaterfestival%202010&waar=%20deSingel%20Antwerpen

uit: urbanmag.be, door Flor Declercq
28 augustus 2010

Nicole Beutler is een Duitse choreograaf, performer en curator die in Nederland werkt. Haar werk valt moeilijk onder één noemer te vatten; in haar creaties speelt ze met de grenzen van dans, performance en beeldende kunst. In haar vorige stukken Lost my Quiet Forever en Les Sylphides nam ze de oudere kunsttakken barok en ballet onder handen. Met 1:Songs creëerde ze samen met de in Servië geboren performer Sanja Mitrovic en de Britse muzikant Gary Sheperd een veelgelaagde voorstelling over een oud thema uit de (toneel)literatuur. Sanja Mitrovic begroet met een koele hello het publiek. Haar kersenrood geverfde lippen, hoge hakken en nauw aansluitende jurk maken van haar een gracieuze, verleidelijke verschijning. In de achtergrond, op de gestaag versnellende filmstills uit Rossellini’s Roma città aperta, rent de Italiaanse filmlegende Anna Magnani. In alle wanhoop probeert ze nog haar gedeporteerde verloofde van de Duisters terug te grijpen maar ze valt. Het smachten naar die gestolen liefde wordt een thema van deze voorstelling.

Achter vijf micro’s wekt Mitrovic op een verder kale scène tragische vrouwen uit de (toneel)literatuur tot leven. Eén voor één verschijnen de deerniswekkende liefdesslachtoffers op de droefgeestige tonen van Shepherds muziek. Het achtergrondscherm duidt de vrouwen met hun naam en een jaartal. Mitrovic wordt met haar hele lijf en leden Gretchen (1789). Breekbaar fluistert en zingt de jongedame over het verlangen om haar geliefde nog eens te mogen kussen. Een vrouw (1930) bidt dat haar voormalige man haar toch nog zou terugvragen. Terwijl ze zingen en het publiek toespreken, wiegen ze met een aanlokkelijke onschuld op de muziek. Deze dames worden immers gedreven door het liefdesvuur.

Waar dit vuur echter brandt, laait ook een onverbiddelijke passie die hen naar de dood drijft. De weemoed wijkt en Ophelia (1977) gaat te keer als een dolgedraaide zottin. Mitrovic wordt een vagina dentata die tegen de pompende en dwingende ritmiek opkrijst dat al het zaad van de wereld in haar schoot zit. De waanzinnige hartstocht wordt overwoekerd door een niet te stuiten doodsverlangen: Antigone (480 BC) eist haar dood, ze moet toch sowieso ooit sterven. De performer valt op haar knieën, begint te blaffen en ligt plots levenloos neer. Op het slagveld van neergesmeten microstatieven legt Medea (480 BC) zich bedaard neer bij haar lot; haar man koos voor een ander, zij en haar kinderen kunnen niets anders dan dit leven verlaten. Deze mooi opgebouwde spanningsboog doorheen het geheel genereert samen met Mitrovic’ doorleefde acteerprestatie een bijzondere kracht. Op meesterlijke wijze herwerkt Nicole Beutler het eeuwenoude eros-thanatos thema naar een eigen hedendaagse taal. Zo vervaagt de oorspronkelijke setting van het verleden en worden deze vrouwen genaakbare wezens van nu.

Wanneer Mitrovic dan het applaus in ontvangst heeft genomen en plots een bisnummer inzet, proeft de kijker een wrange nasmaak. Beutler ontsluiert immers hiermee de nuchtere en machtige machinerie van het theater; de beroering die u ervoer is niet meer dan het resultaat van een beredeneerde acteerprestatie. Niet dat Mitrovic het ooit anders liet uitschijnen. De hele voorstelling lang wordt ze nooit volledig één met haar personages. Ze stapt gevoelloos uit haar rol en kondigt een volgende figuur koudweg aan met: next song. Deze vrouwen zijn geen deel van haar. Mitrovic laat zelfs geen greintje affiniteit of medeleven blijken, ze voert hen enkel op. Deze zinsbegoocheling expliciteert ze zelfs halverwege de voorstelling met een onhandige verdwijntruc. Vanish, sist de speelster om dan bezwerend het duister in te schokken. Verblindend licht verdooft het netvlies van de toeschouwer en geeft haar even de kans om onzichtbaar maar niet geluidloos het podium af te rennen. Beutler bracht op die manier een sterk staaltje metatheater als een ontluisterend machtsvertoon van de acteerkunst. De toeschouwer blijft wel wat verweesd achter, want hij voelt zich serieus in zijn kruis getast.