vanishing acts - Felix Schellekens

Maybe you’ll suddenly see me appear, so quickly that I become invisible. Maybe you’ll see me dancing among my invisible friends, and a song I sing will linger in your mind. But was I ever really there? Or did I exist only briefly in your imagination? Have you already forgotten me?

In vanishing acts, Felix Schellekens reflects on those fleeting moments when the impermanence of life becomes undeniable. Everything is destined to disappear—our surroundings change, we change, and everything we try to hold onto inevitably slips through our fingers. How do we learn to embrace the solitude that comes with knowing nothing ever stays the same?

Felix sings, dances, and plays at the fragile edges of existence, where reality and imagination blur into one. His theater-making debut is an imaginative exploration of life's impermanence and an invitation to embrace the change of life.

Felix Schellekens

Felix Schellekens has been an essential part of our organization for nearly 10 years! As a dancer, performer, and singer, we have shared a journey filled with growth, adventure, and creative exploration together.

He performed in 8: METAMORPHOSIS, a production that received the VSCD Mime Prize, was nominated for the VSCD Swan, and won the international Music Theatre Now competition. Additionally, he has worked with various renowned companies and was nominated for a Louis d’Or for his role in Weg met Eddy Bellegueule by Eline Arbo under Toneelschuur Producties. Now, under the guidance of Nicole Beutler Projects, he is creating Vanishing Acts.

Felix Schellekens cannot easily be confined to one discipline. After studying at the Mime School in Amsterdam, he further developed as an actor, singer, dancer, performance artist, and theater maker. His great sensitivity and playfulness, intertwined with stark imagery, encourage the audience to feel rather than think.

THEATERKRANT

"Alleskunner Felix Schellekens goochelt op magische wijze met de thema's verdwijnen en verschijnen. Hij goochelt op magische wijze met de thema’s verdwijnen en verschijnen. Meermaals betreedt hij het witte speelvlak en vervaagt dan weer, waardoor vragen ontstaan over de aard van zijn aanwezigheid. Bestaan we alleen in verhouding tot ‘de ander’? Met humor en een diepgewortelde melancholie over het voortrazen van tijd, speelt hij met de grenzen tussen ‘zijn’ en ‘niet-zijn’. Gina Miroula 

PAROOL 

Innemende solo op de grens van zijn en verdwijnen

In de scènes die hij speelt en de fenomenale songs die hij zingt verdwijnt hij. Al vallend van grote hoogte, tijdens een goochelact, in het huis van een date na een nacht stappen – als er een wand is tussen er zijn en er niet zijn, dan is die voor hem poreus. De eenzaamheid van die ervaring maakt hij op veel manieren voelbaar: via weemoed als hij door een raam in een ander huis zijn eigen huis kan zien, met woede in een lied over het vergaan van de wereld, met een vreemde beklemming als hij zich een weg baant door een pikdonker labyrint, maar ook met humor. De goochelact is spectaculair ontgoochelend.

Maar wat ik hier beschrijf, was er allemaal niet echt. Het was er, omdat Schellekens het opriep, met muziek, met licht, maar bovenal met zijn spel: Vanishing Acts is haast één grote pantomime-act, in alle kwetsbaarheid daarvan, want het publiek moet wel meegaan in het ‘alsof’. Maar deze maker is precies, innemend en laat alles van zichzelf zien. En zo gebeurt toch het tegenovergestelde van verdwijnen. Felix Schellekens verschijnt. Overtuigend. Wendy Lubberding