Liefdesverklaring

uit: Theaterkrant, door Tuur Devens
10 oktober 2014

"De strakke enscenering, het spitse spel en spelplezier, dit aanstekelijk performen met lichaamsbewegingen en met stem is zo knap om mee te maken. Allen Assi, Bastien Bodarwé, Siska Bouwen, Laetitia Janssens, Stephanie Peeters en Jonas Vermeulen: deze jongeren hebben het helemaal."

Lees meer >> 

uit: Uit PAC Magazine di Arte & Culture
18 oktober 2016

Gedurende het Y Generation Festival waren er twee werken die de behoefte belichaamde om te experimenteren met zowel nieuwe manieren van communicatie als de nieuwe generatie en de noodzakelijke uitwisseling tussen de generaties door middel van danstalen mogelijk maakten.

De Belgische groep fABULEUS, met DECLARATION OF LOVE, en het gezelschap Abbondaza/Bertoni I BAMBINI, met DUEL-TERZA GENERAZIONE, openen nieuwe perspectieven met betrekking tot dans voor en met jongeren. Deze werken hebben het gepresteerd een taal te ontwikkelen die de verschillende generaties, zowel binnen als buiten het podium, doorkruist en betrekt, met een gemixt publiek (jongeren en volwassen) aan de ene kant en een duidelijke leeftijdskeus op het podium aan de andere kant (kinderen en jongeren), in de overtuiging dat een kunstwerk door deze (jonge) lichamen kan communiceren.

Het gezelschap fABULEUS werkt sinds 20 jaar samen met jongeren in het ontwikkelen van hun talenten en het versterken van een jong publiek. Het gezelschap presteert het toegankelijke werken van goede kwaliteit te leveren. Dit werk boeit een divers publiek met dank aan modern taalgebruik, niet alleen qua bewegingen op het podium, maar ook als het op de muziekkeuze en het stemgebruik aankomt.

DECLARATION OF LOVE is een verassend, desoriënterend en boeiend stuk, een ode aan de verschillende genres binnen theater en haar publiek. De verwijzing naar het werk van Peter Handke wordt op zijn kop gezet in een buitengewone liefdesverklaring. De schrijfstijl van Magne van den Berg in combinatie met de dramaturgische ondersteuning van Peter Anthonissen is zonder twijfel origineel.

Het begin is zeer herkenbaar. Tegen een felgroene achtergrond (bijna irritant felgroen), staren zes jonge performers (Allen Assi, Bastien Bodarwé, Siska Bouwen, Laetitia Janssens, Stephanie Peeters en Jonas Vermeulen) vanachter hun microfoons naar het publiek en kondigen aan dat er niets gaat gebeuren. Maar later begint een onverwacht geflirt met het publiek door middel van dans moves op het ritme van een beatbox. Het geheel ontwikkelt zich tot een verassende liefdesverklaring aan het gehele publiek en dan aan de individuele toeschouwers als slot van de act nadert.

Er is geen gebrek aan plotwendingen: de jonge acteurs vallen het publiek binnen en het publiek wordt uitgenodigd het toneel te veroveren. Ook zijn er plotselinge en korte stemmingswisselingen. Aan het einde van de show volgt het onvermijdelijke afscheid, zwaar voor zowel het publiek als de spelers. Want hoe moeilijk is de scheiding tussen hen die gezamenlijk iets bijzonders hebben beleefd.

Gelukkig verliest de show nooit haar lichtheid, zelfs niet in de meest dramatische momenten. Choreografische secties – onder supervisie van Nicole Beutler – wisselen af met muzikale secties van componist en dj Gary Sheperd, die van de show bijna een popconcert maken.

uit: Knack, door  Els Van Steenberghe
14 oktober 2014

"Het publiek wordt in 'Liefdesverklaring' letterlijk de hand gereikt en geknuffeld op een even virtuoze, uitbundige als ongemakkelijke manier."

"Meer dan een uitbundige ode aan het theater(publiek) is dit vooral een flamboyante, guitige oproep om durven jezelf te zijn, als 'performer' in het leven."

uit: de Volkskrant, door Mirjam van der Linden
21 november 2014

Het jongerenfestival Breakin'Walls heeft een topper in huis: Liefdesverklaring. Een 'schaduwversie' van Peter Handkes klassieke toneeltekst Publikumsbeschimpfung, alleen worden we als publiek niet beschimpt, maar bemind. Zes jonge performers van het Vlaamse productiehuis fABULEUS zijn in samenwerking met choreograaf Nicole Beutler en schrijfster Magne van den Berg, beiden uit Nederland, tot grote hoogten gekomen.

Handke bepleitte in 1966, hij was zo oud als de jongeren op het podium nu, een nieuwe manier van theatermaken en kijken naar theater. En met succes: inmiddels is theater dat geen illusie verbeeldt en het publiek direct aanspreekt heel gewoon. Door de zinnen van Handke te recyclen en op een bepaalde manier te vertolken, krijgen ze anno 2014 een andere betekenis.

Liefdesverklaring zegt eigenlijk: wat wij doen, is veel gevaarlijker en beangstigender dan wat Handke deed. Aan verbaal geweld zijn we tegenwoordig gewend. Liefhebben, contact maken en je kwetsbaar opstellen, dat is nu de uitdaging. Het klinkt misschien prekerig en hoewel in de tekst en dictie ook wordt gespeeld met het ritme van gebeden, is juist het totaal ontbreken van cynisme en voorbehoudens de kracht van Liefdesverklaring. Het benadrukt het idealisme, het onbedorvene, de puurheid van de jonge performers, en dat is prachtig.

De liefde wordt ons crescendo verklaard. We worden bedankt voor onze aanwezigheid (zonder publiek geen theater) en voor onze bereidheid samen met de performers in het diepe te springen. Belangrijke woorden ('u', 'ons') worden herhaald, vertraagd, gescandeerd of tot een rap verhaspeld. Ook vormen ze de aanleiding tot strakke dansjes op een rij, persoonlijke moves, freezes. Wanneer 'u' wordt ingewisseld voor 'je' komen de jongeren steeds dichterbij, tot op de tribunes, met intieme en gepassioneerde monologen face-to-face ('ik wil bij je blijven, blijf jij bij mij?'). Uiteindelijk betreden toeschouwers ook 'hun' domein, wanneer er op toneel een-op-een voor ze wordt gedanst.

In feite willen Beutler en Van den Berg met hun dansante en muzikale aanpak van de tekst hetzelfde bereiken als Handke: betrokkenheid van het publiek. Dat we er zijn. Dat lukt ze formidabel. We zitten op het puntje van onze stoel en denken na over hun pleidooi. Een pleidooi dat in deze tijd van digitale verleidingen en kunstbezuinigingen nog een extra lading krijgt.

uit: Het Parool, door Jacq. Algra
20 november 2014

Daar staan ze dan: Jonas, Siska, Stephanie, Laetitia, Bastien en Allen. Tussen de achttien en tweeëntwintig jaar zijn ze, en ze spelen de sterren van de hemel. Ze volgden toneel-, muziek- en danslessen en zijn nu voor drie jaar verbonden aan productiehuis Fabuleus in Leuven.

"Hier worden de mogelijkheden van het theater uitgeprobeerd. Dit is de wereld en u bent de aanleiding." De zes hebben ieder een microfoon en spreken ons ritmisch en unisono toe, we zijn meer dan welkom. "We doen niet alsof u er niet bent. U bent geen lucht voor ons. U bent voor ons van levensbelang omdat u er bent." Het zijn de woorden van Peter Handke en hij schreef ze toen hij 23 was, één jaar ouder dan de oudste performer in de groep.

'Een schaduwversie van Handkes Publikumsbeschimpfung' noemen Beutler en Van den Berg hun creatie. Een liefdesverklaring, want door alle bezuinigingen in de sector zijn ze zich er nog meer van bewust dat ze van theater houden, en dus van het publiek. Voor deze jongeren geldt dat ook. Ze staan in een decor als een zonovergoten, grasgroene lenteweide en voelen zich er helemaal thuis. We geloven ze als ze zeggen dat ze ons bewonderen omdat we de televisie en computer hebben verlaten om naar hen toe te komen.

Wij bewonderen hen ook, want ze doen alles met pretogen, schwung en overtuigingskracht. Hun tekst klinkt helder en integer, hun dans is strak en goed gearticuleerd. "Bedankt dat u samen met ons het bos in loopt." Dan staat één van hen recht tegenover een toeschouwer om hem haar liefde te betuigen. "Ik wist dat je zou komen. Ik heb je iets te zeggen: ik wil mijn leven met jou delen." Een andere toeschouwer krijgt een zoetgevooisde, maar welgemeende popsongserenade van haar geknielde mannelijke collega. Probeer dan maar eens onbewogen te blijven. Maar als ze ons vragen of we merken dat we er nu echt zijn ('met al die onderdelen van je') en beweren dat ze zonder ons tegen een muur zouden spreken ('jij maakt het hier compleet'), glijden we in de richting van een Jomandasessie. Precies op tijd wordt de stemming serieuzer, het nieuwe onderwerp is verbaal geweld. We zijn eraan gewend geraakt, hebben ons geharnast. We lachen om dingen waar we vroeger om moesten huilen. We kunnen het dus hebben als ze ons linkse hobbyisten noemen, bewegingsfreaks, toneelliefhebbers. "Nee, we willen u niet kwetsen. Als we u bespotten, bespotten we onszelf."

Liever neemt iedere performer een toeschouwer mee de vloer op om een solo voor hem uit te voeren. "Nu delen wij tijd en ruimte, we zijn één klont." Dat maakt het moeilijk het podium te verlaten: zodra we niet meer bij elkaar zijn, is het over. Toch lukt het de performers alle zes om achter het gordijn te komen en alleen nog terug te keren voor het welgemeende applaus.

Uit: Rekto: Verso, door Wouter Hillaer
Maart 2015

"Het enige recente kunstenaarsportret dat wél wat te verdedigen had én erin slaagde om ook nog te confronteren, was er één met opgeschoten pubers. In Liefdesverklaring, een van de meest ontroerende voorstellingen van 2014, draaiden zes jongeren het befaamde Publikumsbeschimpfung van Peter Handke uit 1966 om tot een uiterst genereuze handreiking naar de zaal. Zij sommen op wat ze als kunstenaars te bieden hebben, niet wat ze zijn kwijtgespeeld. Die jonge artiesten vallen samen met zichzelf, spreken een utopie uit én weten die zo voelbaar te maken dat iedere criticaster van kunst ineens niet meer kan zijn dan een verwaarloosbare azijnpisser. Tegenover alle rouwstemming deed Liefdesverklaring een nieuwe horizon gloren: kunst die de verbinding zoekt, in plaats van krampachtig tegen de haren in te moeten strijken. Het is kunst die zich zorgen maakt om méér dan enkel haar eigen voortbestaan."

Lees meer >>